IL-2 Sturmovik: Cliffs of Dover
Bijna tien jaar geleden bracht 1C: Maddox Games de bijna legendarische combat flight simulator IL-2 Sturmovik uit. Sindsdien kwamen er regelmatig nieuwe al dan niet gesmaakte spellen uit in de serie. Nu heeft de ontwikkelaar besloten dat het tijd werd om een spel rond de meest befaamde periode uit de geschiedenis van de luchtvaart te maken: de Battle of Britain. Een succesvol team dat de lucht kan vullen met legendarische toestellen als Spitfires en Me-109’s moet wel een garantie zijn op een topspel.
Ervaren flight-simmers zullen iedereen vertellen dat je om optimaal te genieten van een echte flight simulator heel wat doorzettingsvermogen nodig hebt. Een vliegtuig besturen is op zich al geen eitje, laat staan als je een zwerm nijdige Duitsers op zes uur hebt zitten. Maar om van Cliffs of Dover te kunnen genieten moet je doorzettingsvermogen jammer genoeg eerder van het steenezeltype zijn.
Air Crash Investigation
Reviewers krijgen regelmatig games te spelen die nog niet volledig afgewerkt zijn, met alle mogelijke technische problemen vandien. Ondanks dat Cliffs of Dover zich als een afgewerkt product voordoet, zijn de problemen bij de ergste die we tot dusver mochten ervaren. Zelfs het opgestart krijgen van dit spel had heel wat voeten in de aarde. Gelukkig deelde het internet onze problemen en kon het alwetende Google raad brengen. Eens het spel in de lucht was, bleek dit nog maar het begin van heel wat turbulentie. Volledige crashes, oneindige laadschermen, instellingen die verdwijnen,… aan effectief vliegen kom je als gamer bijna niet meer toe. Eens je dan toch in de lucht geraakt bent, stopt de technische ellende allerminst. Flight simulator-games zijn altijd al behoorlijk veeleisend geweest, maar Cliffs of Dover tart alle verbeelding. Zet je de grafische instellingen aan de hoge kant, ziet het spel er behoorlijk goed uit., waarbij vliegtuigen en gebouwen gedetailleerd zijn en knap afgewerkt. Je krijgt ook alle tijd om ze te bewonderen, want als je er dicht genoeg bij komt, zakt de framerate al snel naar het absolute nulpunt. Zelfs na het drastisch terugschroeven van de resolutie en details laat het spel zich enkel vlot spelen zolang je op een afstand blijft van andere objecten.
Ook qua geluid stelt het spel niet veel voor. Veel meer dan een monotoon gebrom van de motoren en het staccato van het boordgeschut kan je natuurlijk niet verwachten in een jager uit de Tweede Wereldoorlog, maar ook hier slagen de makers erin om de bal volledig mis te slaan. Zo spreken je collega’s om de één of andere reden altijd met z’n allen tegelijk. Gecombineerd met een flinke hoeveelheid ruis zorgt dit ervoor dat de enige communicatie van je teamgenoten neerkomt op een hoop onverstaanbaar kabaal dat om de vijf minuten door je speakers galmt.
I’m tired of this motherfuckin’ game on my motherfuckin’ PC
Technische problemen zijn er natuurlijk om opgelost te worden. Als het spel goed in elkaar zit kan het dus nog gered worden met een paar stevige patches. Maar ook op dit gebied is het haast onbegonnen werk om een pluspunt te vinden in Cliffs of Dover. De ellende begint al bij het titelscherm. In een tijd dat sommige games volledige minigames verbergen in hun menu geeft Cliffs of Dover je een flashback van tien jaar geleden cadeau: een flauwe tekening met een pover menu, waar de (slechte) achtergrondmuziek om één of andere vreemde reden bijna een minuut op zich laat wachten.
Aangezien we hier met een serieuze flight simulator te maken hebben kan je hier uiteraard tal van opties instellen. Het instellen van de honderden knoppen en uitgebreide realisme-opties zijn vrij standaard in dit genre, maar om één of andere vreemde reden is er ook een uitgebreide editor voor het uiterlijk van je piloot voorzien waar menig RPG jaloers op zou zijn. Na de vrij nutteloze en onduidelijke tutorialmissies zal de gemiddelde gamer zich wellicht op de campaign proberen werpen. Hierin speel je een rol in de beruchte Battle of Britain. Deze campaign bestaat echter gewoon uit een aantal losstaande missies, en het enige plot hierin komt uit enkele lapjes tekst die je tussen de missies te lezen krijgt. Dit tekstueel verhaal heeft ook weinig te maken met je uiteindelijke missie maar gaat meer over je persoonlijke leven.
Eens je dan toch aan het vliegen bent, wordt het niet veel beter. Er wordt nauwelijks uitgelegd wat er van je verwacht wordt, dus veel meer dan op autopilot je kameraden te volgen tot er plots vijanden opduiken zit er niet in. Wat je met nazi’s moet doen is ons al in talloze games ingedrild dus we voeren onze taak met plezier uit. Maar hierna is het weer zoeken naar een nieuw objectief. De kaart raadplegen om hier misschien iets uit op te maken draait ook weer op uit een teleurstelling. Dit is namelijk niet meer dan een venster dat rechtstreeks uit Windows 95 lijkt te komen waaruit je nauwelijks bruikbare informatie uit kan puren. Niet dat het het spel zoveel uitmaakt of je je plicht vervult, want na de missie loopt het verhaal gewoon verder, en maakt het geen verschil of je eigenhandig de volledige Luftwaffe hebt neergehaald of domweg tegen de eerste de beste boom gevlogen bent.
Wil je jezelf nog wat meer pijnigen, dan kan je terecht in één van de losse missies, of in de uitgebreide editor die ook al rechtstreeks uit Windows 95 lijkt te komen. Wie denkt dat gedeelde smart halve smart is kan zijn ellende voortzetten in de multiplayer waarin maar liefst 128 spelers tegelijk aan de slag kunnen; maar de kans dat dit spel door 128 spelers tegelijk opgestart zal geraken is bijzonder klein. Ons zal je er alvast nooit meer terugvinden...
- Gedetailleerde vliegtuigen
- Technische ramp
- Belabberde campagne